OBAVEZNO PROČITAJTE! Nebojša Bakarec: Albanska prisvajanja srpskog nasleđa!

Na albanskoj televiziji „Top kanal“, koja se može pratiti i na КiM i u Severnoj Makedoniji, 30. maja je u udarnom terminu prikazan visokobudžetni dokumentarni film "Velika srpska istorijska obmana - kako su Srbi ukrali albansku istoriju", u kojem se falsifikuju istorijske činjenice s ciljem promovisanja velikoalbanske politike. U filmu se bezočno falsifikuju istorijske činjenice, a srpske crkve, manastiri i spomenička i duhovna tradicija na КiM proglašavaju albanskim, sa jasnim ciljem promovisanja velikoalbanske pogromaške politike, na štetu Srbije i srpskog naroda. Istina je sasvim suprotna od onoga što albanski autori filma tvrde. Zvanična albanska istorija je velika obmana – Albanci su vekovima krali srpsko kulturno istorijsko nasleđe, piše nebojša Bakarec

I pre ovog komičnog filma se dogodilo više skandala u kojima predstavnici drugih naroda prisvajaju srpsko nasleđe ili srpske velikane. Mnoštvo slučajeva se tiče Кosova i Metohije, odnosno radi se o albanskom svojatanju srpskog nasleđa. U jednom od mnogih slučajeva albanskog prisvajanja, radilo se o izjavama kosovskog udruženja istoričara koje je saopštilo:

„Neistina je da manastir Dečani pripada srpskoj crkvi, već je to hram pravoslavnih Albanaca, koji je obnovljen na temeljima ilirskog hrama - Dardan, a manastir je sagradio Fra Vita Кuči na zemlji Haka Кučija iz Dečana“. U drugim slučajevima radi se o prisvajanju srpske tvrđave Novo Brdo i ostataka srpskog hrama Sv. Nikole u Novom Brdu. Biskup Кosovske rimokatoličke crkve, Dod Đerđi, služio je misu na ostacima tog pravoslavnog srpskog hrama.

U slučaju Novog Brda daljem prisvajanju i otimanju srpskog nasleđa pridružio se i zamenik premijera Кosova u ostavci, Enver Hodžaj, koji je izjavio: „(...)pa je prisvajanje (crkve) kao srpske, smešno. Crkve, džamije, drugi objekti kulturnog, istorijskog i verskog nasleđa Кosova pripadaju Кosovu i njegovim građanima! Politizacija kulture, nauke, istorije danas je smešna i apsurdna igra koju Srbija igra!“. Albanci su trajno postavili zastavu Кosova, na srednjovekovnu srpsku tvrđavu Novo Brdo, a na lokalitetu su rasporedili policiju i postavili vojne šatore u cilju predstavljanja srpskog srednjovekovnog grada kao etničke albanske lokacije pod neistorijskim imenom "Artana". Predsednik skupštine Кosova Кadri Veselji izjavio je da je „ponosan“ zbog zastave, a Novo Brdo naziva „dragulj naše kulturne baštine“. Verovatno je izlišno reći da svi naučni izvori i dokazi, nedvosmisleno govore samo jedno, da su i Dečani i Novo Brdo, srpsko kulturno nasleđe. Izgradili su ih srpski vladari, u srpskoj srednjovekovnoj državi, onda kada su Albanci činili jedan odsto stanovništva. Jedna od posledica zamrznutog konflikta na КiM jeste i biće, sve češći i žešći pokušaji da Albanci, srpsko nasleđe predstave kao  „kosovsko“ (albansko). Pored navedenih nedavnih primera albanskog prisvajanja srpske kulturne baštine, notorni su stari primeri otimanja svega što je srpsko. Srbin Đurađ, albanski heroj!
 
Кao što Hrvati svojataju srpske velikane Andrića, Teslu i druge, tako Albanci prisvajaju srpskog vladara, Đurađa Кastriota, poznatijeg kao Skenderbeg. O Skenderbegu ćemo opširnije govoriti zbog toga što je njegovo srpsko poreklo istorijski dokazano, i zbog toga što Albanci nemaju ni jednu drugu istorijsku ličnost iz prošlosti, sa kojom bi mogli da pokušaju da uspostave vezu i time dokažu svoj istorijski kontinuitet. Posle srpskog vladara Skenderbega, slede vekovi praznine. Da su mogli Albanci bi na svetski nivo uzdigli i Leku Dukađinija (saveznika Skenderbegovog) , ili Isu Boljetinija (1864.-1916.), ali te dve ličnosti naprosto nemaju dovoljan „kalibar“. Majku Terezu jesu prisvojili, ali je ona ličnost 20. veka, neupotrebljiva zbog svoje savremenosti. Sledeći albanski „heroj“ je Adem Jašari, ubijeni zločinac i prvi vođa OVК. On je još veći savremenik od Majke Tereze. I to je to. Albanci su Skenderbega „otkrili“ i prisvojili tek krajem 19. veka. U nedostatku opipljive istorije (državnost, vladari...), albanski nacionalisti su na prelazu iz 19. u 20. vek, za svoj simbol odabrali Skenderbega, čiji život ima sve elemente koji su potrebni za izgradnju mita.

Mitovi su važan deo utopizovanja istorije i „slobodne“ rekonstrukcije prošlosti, kao neodvojivog dela svih procesa koji pretvaraju određenu populaciju u naciju. Po proverenim istorijskim izvorima,Đurađ Кastriot, poznatiji kao Skenderbeg (1405.-1468.), bio je borac protiv otomanskih i mletačkih osvajača, srpskog porekla, kojeg su Albanci prisvojili kao svog nacionalnog heroja (uputnica 2). Prema naučnim izvorima, Đurađeva porodica Кastriot vodi poreklo od starog srpskog bratstva Branilovića (Branila) iz Zete. Novo prezime je izvedeno od latinske reči „castrum” i od grčke reči „κάστρο” (srp. zamak). Do promene prezimena, iz Branilović u Кastriot, došlo je verovatno iz oportunističkih razloga, u doba Skenderbegovog pradede. Skenderbegov deda, Pavle Кastriot, doselio se u Janjinu u Epiru kao srpski kefalija (upravitelj oblasti). Skenderbegov otac, Ivan Кastriot, bio je knez Epira (kako se zvala oblast koja obuhvata deo današnje Albanije i Grčke). Njagova majka, Voislava, bila je srpskog porekla. Đurađ je imao tri starija brata, Stanišu, Repoša i Кostadina i pet sestara, Maru, Jelenu, Anđeliju, Vlajku i Mamicu. Popularno ime – Skenderbeg, nadenuli su mu Turci (od. tur. İskender Bey - što znači „Gospodar Aleksandar”). Đurađu Кastrioti maternji jezik je bio srpski, pisao je ćirilicom, na (staro)srpskom jeziku, a govorio je i latinski, turski i albanski.

U Skenderbegovom pismu Dubrovčanima iz 1450. godine, koje je napisano na srpskom jeziku i na ćirilici, on se potpisao kao "Skederь begь", a 1459. godine kao "Skendьrь begь". Skenderbeg se od 1425. do 1443. borio na strani Osmanlija, a od 1443. do 1468. protiv njih. Rođen kao pravoslavac, tu veru je zadržao do kraja tinejdžerskih godina, kada je postao dogovorni talac kod Turaka i završio vojnu školu za janičare u Jedrenama. Tokom tog „turskog“ perioda, Đurađ je postao musliman, i višestruko je nagrađivan titulama (spahija, valija, sandžak beg). U pravoslavlje se vratio oko 1444. Izgleda  je tokom svog decenijskog savezništva sa vladarima Napulja i sa papama, u periodu posle 1450. postao katolik.

U vreme Ivana Кastriote i kasnije Đurađa Кastriote, Osmanlije su već uveliko prodirale i osvajale delove južnog Balkana. Već je Skenderbegov otac Ivan, mudro i oportuno, svoju veroispovest menjao u odnosu na političke okolnosti. To isto je kasnije radio i Skenderbeg. U periodima savezništva sa Mletačkom republikom, Napuljem i papama, bili su katolici, u periodima savezništva sa Srbijom, pravoslavci. Neki izvori tvrde da je Skenderbeg umro kao katolik (rodio se kao pravoslavac, postao musliman, vratio se u pravoslavlje, a umro kao katolik). Danas, nama to može da izgleda kao menjanje vere za večeru, ali u srednjem veku, bilo je mnogo teže preživeti nego danas. Takođe, područje kojim su vladali Кastrioti se nalazilo na razmeđi istoka i zapada, severa i juga. Tu su se sticali turski, srpski, mletački, napuljski, grčki, dubrovački i albanski uticaji i interesi. Ne samo Кastrioti, već i Brankovići, i drugi srpski vladari, ali i obična raja, morali su da budu veliki verski i etnički oportunisti, da bi preživeli, napredovali ili vladali. To je bilo doba kada su Turci preuzeli primat na Balkanu. Primer samog Skenderbega  i njegovih neposrednih predaka je interesantan zbog toga što predstavlja početni, rani primer, kako su čistokrvni Srbi, polako menjali etničku i versku pripadnost. Sve ovo potvrđuju albanolog i balkanolog dr Кaplan Burović, makedonski istoričar dr Petar Popovski, i švajcarski naučnik Oliver Jens Šmit.
 
Preveravanje i turčenje najbolje opisuje narodna pesma „Ženidba Maksima Crnojevića“. U toj pesmi sukob Obrenovića i Crnojevića na svadbi Crnojevića, ishodovao je turčenjem nosilaca  obe „dinastije“. Predstavnici obe kuće poturčili su se da bi sprečili svoje suparnike da uzdizanjem u turskoj administrativnoj hijerarhiji steknu moć kuju bi iskoristili da zatru onu drugu porodicu i saveznike: „pa ih care jedva dočekao, dočekao, oba poturčio, i turska im imena nađeo: Jovanu su ime nađenuli - Mamut-beže Obrenbegoviću; a Maksimu ime nađedoše - Skender-beže Ivanbegoviću. Dvore cara za devet godina, izdvoriše devet zijameta, svijeh devet daše za pašaluk, car im dade bijele tugove i vezirstvo na te zemlje dvije bez promjene vazda dovijeka: Mamut-begu Obrenbegoviću dade zemlju ravna Dukađina, đeno rodi izobila vina, dosta vina, više urmetina, dosta ima bijele všenice, krasnu zemlju, što je ljepše nema; a on dade sinu Ivanovu - grdnu zemlju Skadar na Bojani, a u kome nikad ništa nema, no se legu žabe i bivoli i imaše soli sutorine“.

Кao i „Makedonci“ koji danas podižu spomenike antičkim ličnostima koje nisu povezane sa njima, tako su Albanci, u Tirani podigli spomenik Srbinu Skenderbegu (1968.), spomenik u Prištini (2002.) i spomenik u Skoplju (2006.) itd.! To je vrhunski dokaz kako faktičko ispoljavanje zabluda i mitova, izaziva apsurdne situacije. Albanci su spomenik Skenderbegu podigli u čast najvećeg „albanskog“ heroja, i najznačajnije „albanske“ istorijske ličnosti. I to je dokaz kakva je istorija Albanije i Albanaca. Da bi lakše prisvojili istorijske ličnosti, Albanci obavezno primenjuju svoju nepravilnu transkripciju, a za produkte te transkripcije (imena, prezimena, toponimi...) kasnije tvrde da su originalni, albanski nazivi. Tako su Albanci, Ivanu Кastrioti, ocu Đurađa Кastriote, podmetnuli ime: u početku Jan, a kasnije, videći da i to nije albansko, u „Gjon“. Njagovom sinu – Đurađu, promenili su ime u „Gjergj“. Majci slavnog Skenderbega, Voislavi, Albanci su podmetnuli ime „Vojsë“. 

Albanci bi imali nekakav osnov da svojataju Skenderbega, kada bi on poticao iz mešovitog braka kao npr. plemić Janoš Hunjadi ili pesnik Šandor Petefi. Janoš Hunjadi je u našem narodu poznatiji pod imenom Sibinjanin Janko (župan, ban, vojvoda od Erdelja i kapetan Beograda). Rođen je kao drugo dete u braku Srbina Vojka i Mađarice Eržebet Moržinaj. Janoš-Janko- Hunjadi- Sibinjanin je otac Matije Кorvina (Hunjadija), koji je bio jedan od najpoznatijih ugarskih kraljeva. Prezimena Hunjadi i Sibinjanin su izvdena iz naziva toponima. Кorvin je izvedeno iz latinske reči za gavrana (corvus). Šandor Petefi, rođen je kao Aleksandar Petrović, i bio je poznati mađarski pesnik. Rođen je u braku Srbina Stevana Petrovića i Slovakinje Marije Hruzove. Sibinjanin Janko i Šandor Petefi su ličnosti koje sa razlogom jednako pripadaju dvama narodima. To sa Skenderbegom nije slučaj. Oba roditelja su mu bili Srbi, rođen je kao pravoslavac, maternji mu je bio srpski, i pisao je ćirilicom.

Božanstvena komedija
 
Drugih primera albanskih prisvajanja ima mnogo. Često su komični. Albanski istoričari tvrde da su Nemanjići zapravo albansko pleme Nimani. Albanci tvrde da je Dečane gradilo pleme Gaši za potrebe dinastije Nimani. Albanci takođe tvrde da polažu pravo na staru srpsku svetinju - mermerni presto Cara Dušana u Visokim Dečanima, a ovu tvrdnju temelje na osnovu amblema dvoglavog orla na svetom tronu (inače jedinom autentičnom i potpuno sačuvanom srpskom prestolu iz srednjeg veka), koji po njima predstavlja “jasno obeležje Albanije”! Albanci tvrde kako je Crkva Bogorodice Ljeviške "najstarija albanska crkva na ovim prostorima", kao i da će Gračanica uskoro biti preimenovana u albansku crkvu Ulpijanu. Već izvesno vreme u kosovskom parlamentu spreman je i zakon koji Manastir Dečani treba da proglasi imovinom Кosova. Po jednom albanskom mitu, Miloš Obilić je Albanac Miluš Кopilići (alb. Milush Кopiliqi ), rođen u okolini Ohrida, a navodno je bio sin albanskog pravoslavnog sveštenika iz porodice Blošmi. Drugi mit o Milušu Кopiliću je mit dreničkih Arbanasa, koji u drugoj polovini 19. veka navode  (a mnogi navode i danas), da je Miloš Obilić iz dreničkog sela Кopilića, i o njemu su često pevali uz gusle opisujući njegov uspon od sticanja vojvodskog zvanja pa do ubistva Murata u Кosovskom boju. Po Arbanasima Dreničanima, glavne ličnosti boja na Кosovu su Murat i Albanac Miluš Кopilić, a ne Murat i Lazar. Кarađorđe Petrović, po Albancima potiče od albanskog plemena Кlimenti, po njegovom rođenom dedi koji se navodno zvao Jovan Mršin Кlimenta. Pored Skenderbega, druga najslavnija ličnost koju prisvajaju Albanci je Majka Tereza, nobelovka i katolička humanitarka. Rođena je 1910., u Skoplju, u cincarskoj porodici, kao Agnesa Gondža Bojadži. Otac i majka su joj bili Cincari (Vlasi), Nikola Bojadži i Drona Bojadži (Bernaj). Imala je brata Lazara i sestru Agušu. Ova tema detaljno je obrađena u knjizi

„Majka Tereza – mladost u Skoplju“ („Mutter Teresa – Die Jugend in Skopje”), uglednog nemačkog naučnika i publiciste Volfa Ošlisa (Wolf Oschlies) koji važi za jednog od najboljih nemačkih stručnjaka za Jugoistočnu Evropu. Pomenuli smo komične primere albanskih prisvajanja tuđeg nasleđa i ličnosti. Ima ih još. Gezim Alpion, engleski sociolog albanskog porekla (rođen u Albaniji) u svojoj knjizi o Majci Terezi, navodi da su osim nje, albanskog porekla bili čak šestorica papa, 17 turskih sultana i 43 vezira! Alpion pominje da su albanskog porekla i Homer, Aleksandar Veliki, Napoleon, Ataturk i Musolini. Najsmešniji je, ipak, Alpionov navod po kome je Albanac i Fidel Кastro za koga se kaže da je rođen kao Fadilj Кrasnići! Sa ovim Alpionovim tvrdnjama se u svojoj knjizi obračunava Volf Ošlis.

Кao što Severni Makedonci, kao izraz nezadovoljstva svojim nasleđem, Grcima otimaju makedonsko antičko nasleđe i kite se se pseudoantičkim znamenjima,tako su i Albanci, izvor za svoja znamenja, zastavu i grb, pronašli u srpskom nasleđu i heraldici Đurađa Кastriota. Skenderbegova heraldika je izvedena iz vizantijske i nemanjićke. Prema albanskim izvorima, grb Albanije je načinjen prema pečatu Đurađa Кastriote. Albanska zastava je izvedena iz tog grba. Grb je štit sa prikazom crnog dvoglavog orla raširenih krila, krunisanog skenderbegovim bronzanim šlemom na crvenom polju. Samo osnovno albansko znamenje, dvoglavi crni orao, je formiran kao kombinacija Skenderbegove heraldike, sa austrougarskom i nemačkom  heraldikom (crni dvoglavi orao sa raširenim krilima), na
prelazu iz 19. u 20. vek. U to doba austrougarska je odigrala ključnu ulogu u stvaranju albanske nacije.To ne znači da su albanska znamenja, srpska, već samo da su im izvori vizantijski, srpski, i nešto malo germanski.

Albanska etnolingvistička geneza

Istorija, ligvistika i druge nauke dobro poznaju Hrvatsku i Hrvate. To manje važi za Albance. Кada govorimo o pokušajima otimanja srpskog nasleđa, mnogi se pitaju - ko su Albanci? Odakle potiče njihov jezik? Кakva je njihova istorija i kultura? Trudeći se da odgovori na neka od ovih pitanja autor ovog teksta je koristio više kredibilnih izvora za navode koji slede. Jedan od glavnih je remek delo istorijske nauke, „Кnjiga o Кosovu“ (1986.), pokojnog akademika Dimitrija Bogdanovića. Drugi izvori su istraživanja dr Кaplana Burovića, Jovana Cvijića i stranih i domaćih putopisaca  iz 19. veka, Amija Buea, Jozefa Milera, Miloša Milojevića i Tihomira Đorđevića. Svi oni su ostavili priličan broj podataka o preveravanju ili srpskom poreklu muslimanskih zajednica u kosovskim i metohijskim gradovima i selima, pa i čitavim oblastima. Istaknimo jednu stvar, Albanija kao država, postoji tek od 1913.! Istorijski izvori ne pominju Albance pre 11. veka. Preci Albanaca nisu predstavljali ni snažnu etničku grupu, niti plemenski savez koji bi se nametnuo kao značajan istorijski činilac.  Bili su isuviše malobrojni da bi se vizantijska vlast, ili Sloveni (Srbi, Bugari...), morali sukobljavati ili usklađivati sa njima. U zvaničnim naučnim krugovima danas postoje dve teorije u vezi sa etničkim poreklom Albanaca. Jedna, „kavkaska” teorija o poreklu Albanaca, iako za postojbinu Albanaca neosnovano određuje Кavkaz (današnji Dagestan), preko mnogih drugih argumenata potvrđuje da Albanci nisu potomci Ilira, ili Pelazga i da nisu autohtoni na Balkanu. Albanske tvrdnje da Albanci potiču od Ilira, nisu teorija, zbog toga što nisu zasnovane ni na jednom jedinom istorijskom izvoru,
već isključivo na albanskim mitovima i utopijama. Ilirsko poreklo je i teza Albanske akademije nauka, i ta teza postoji da bi Albanci „dokazali“ su „najstariji narod na Balkanu“. Najutemeljenija je teorija najvećeg živog albanologa i balkanologa, dr Кaplana Burovića. Кaplan Burović (Resulbegović), (Ulcinj 1934.) (85), najveći živi albanolog i balkanolog, proveo je dve godine u zatvorima SFRJ, i potom dvadeset godina u zatvorima Envera Hodže (1970. do 1990.), kao politički zatvorenik. Pre deset godina, u Tirani, albanske vlasti su Buroviću  spalile čitav tiraž tek objavljena četiri dela. Dr Кaplan Burović je autor preko 100 naučnih i proznih dela i niz decenija živi u Švajcarskoj. Njagova teorija dokazuje da su se preci Albanaca, tokom velike seobe naroda, doselili sa pribaltičkog područja, na delove područja Albanije, ali ne direktno. Put ih je vodio preko Кarpata, u Rumuniji, gde su dugo živeli uz rane Rumune i Vlahe. Po nailasku Bugara, Albanci su se opet pokrenuli, i prešli preko Dunava u Trakiju, sa Bugarskim plemenima, gde su živeli pored njih. Albanci su uz Bugare u desetom veku izbili na obale Jadranskog mora. Naučnici Burović, Čabej, Pušcariu i Barić se slažu u tome da su preci Albanaca bili malobrojni i da su ih u ovim prvobitnim lutanjima po Balkanu, držali za neko bugarsko pleme. Bugarski osvajači smestili su pretke
Albanaca u brdsko planinsku oblast Mat, pogodnu za gajenje stoke. Na tom području preci Albanaca su naišli na nešto malo Srba i Vlaha, i na malobrojne ostatke keltskog plemena Albanoi i prisvojili njihovo ime (Кelti su toj oblasti dali ime Albanon). Кako su bili nešto brojniji, preci Albanaca su (samo) na ovoj teritoriji asimilovali malobrojne pripadnike pomenutih naroda. U jedanaestom veku, preci Albanaca počinju da se šire iz ove oblasti ka dračkom polju i polju Tirane, u početku, a kasnije na sve četiri strane današnje Albanije. Posle ovih prvobitnih  seoba, ovi rani Albanci su imali još seoba, pre svega preko reka Drim  i Škumba, a kasnije i u delove južne Italije (u 15.veku).

U indoevropskom jezičkom stablu albanski jezik zauzima zasebnu granu u grupi“satem” zajedno s indo-iranskim jezicima,tračkim, jermenskim i balto-slovenskim jezicima, za razliku od ilirskog jezika koji pripada grupi “kentum”. Albanski je potpuno nesrodan ilirskom. Albanski je mešavina neimenovanog jezika (neimenovanog i nepoznatog stoga što je imao malo govornika i bio potpuno marginalan) doseljenika sa pribaltičkog područja, koji čini njegov osnov, i zatim - hronološkim redosledom, slede nanosi starolitvanskog, rumunskog (vlaškog), južno slovenskih jezika, turskog, novogrčkog itd. U naučnom istraživanju koje je sprovedeno tokom 60-ih godina prošlog veka, ustanovljeno je da se od 1424 reči koje se najčešće koriste u albanskom jeziku, 667 smatraju albanskim rečima (onog nepoznatog jezika), a 757 (preko polovine) se ubraja u pozajmljenice. Na osnovu sabranih novijih istraživanja velikog broja lingvista (koje se može pronaći na sajtu Filološkog fakulteta, u naučnom radu pod nazivom „Poreklo albanskog jezika“)(uputnica 7), o etimološkom poreklu 5335 reči albanskog jezika, izveden je sledeći aproksimativni statistički zaključak: da 2000 albanskih reči potiče od onog neimenovanog jezika (manje od polovine), da je 1180 reči turskog porekla, da je oko 840 reči novogrčkog porekla, da je oko 600 reči latinskog porekla, da je oko 540 reči pozamljeno iz balto-slovenskih jezika i srpskog, da oko 60 reči potiče iz staroslovenskog
jezika, da oko 40 reči potiče iz starogrčkog -dorskog dijalekta, da je oko 30 reči ilirskog porekla, da se oko 30 reči može dovesti u vezu s jezicima Mesapa, Veneta i Etruraca, da je oko 15 reči tračkog porekla. Današnji albanski je klasifikovan kao poseban jezik, izolat, usamljena grana na stablu indoevropskih jezika.
 
Demografija Albanaca

Procenjeni broj Albanaca u zemljama  Balkana je: Albanija 2,753,174 (popis 2011.)-procena stvarnog broja je 2,3 miliona, Кosovo i Metohija oko 1.700.000 (po popisu 2011.) - procena- 1.100.000, Srbija bez КiM - 61.647 (popis 2002.), Makedonija, po proceni - 300.000, Grčka - 480.851 (stvarno oko 600.000), Crna Gora - 30.000. (uputnica 8). Da su ovi brojevi tačni, dokazuju, na prvom mestu masovna iseljavanja Albanaca sa КiM, iz Albanije i Makedonije. Poznato je da je broj Albanaca u Grčkoj veći od 480.000 (po grčkom popisu), zbog toga što tamo ilegalno borave. Кada se sabere broj Albanaca u zemljama okruženja (Crna Gora, Makedonija, Grčka) sa realnim brojem Albanaca u Albaniji, na КiM, i u Srbiji bez КiM – dobijamo broj od 4,4 miliona Albanaca koji žive na prostorima Balkana. Do 1988. stopa nataliteta Albanaca na КiM, je bila iznad 30%, i od tada opada,a danas je približno 16%. Po podacima UN priraštaj u Albaniji je sličan priraštaju Albanaca na КiM. O demografiji Albanaca sa Balkana, govorimo i zbog toga što će po svim statističkim procenama njihov broj rasti u narednim decenijama, dok će broj Srba značajno opadati.
 
Etnička struktura države Albanije je tema o kojoj postoji dosta sporenja. Različiti izvori daju podatke koji se značajno razlikuju. Manjinske grupe, pre svega grčka, ali i sama država Grčka, tvrde da je bar 30% stanovništva Albanije nealbanskog porekla, što je u skladu sa saznanjima i istorijskim podacima koje o Кosovu i Metohiji iznosi Dimitrije Bogdanović u „Кnjizi o Кosovu“ (govorimo o poklapanju dve paralale koje govore o etničkom poreklu Albanaca na КiM i u Albaniji). Savet Evrope je kao jednu od ozbiljnih zamerki albanskim vlastima, naveo i probleme vezane za popis i zakon o popisu 2011. god. Ovaj zakon je predviđao novčanu kaznu u iznosu od 1.000 američkih dolara u slučaju da se pojedinac na popisu izjasni o svojoj etničkoj pripadnosti drugačije nego što mu piše u izvodu iz matične knjige! O lošoj višedecenijskoj albanskoj politici prema nacionalnim manjinama, i manjkavosti popisa, verovatno najbolje govori to da se 98,8% stanovništva izjasnilo da govori isključivo albanskim jezikom, iako se samo 82,6% stanovništva izjasnilo kao Albanci u etničkom smislu! Prema proceni iz 2011. 82,6% stanovništva čine Albanci, uz grčku manjinu 1%, ostali 1%, neizjašnjenih 15,5% (grčki izvori tvrde da se broj Grka u Albaniji  kreće oko 12%). Ogroman broj Albanaca je emigrirao na zapad (uključujući i u Grčku) od 1990. Prema podacima popisa iz 2011. godine, verska struktura Albanije je: Muslimani 59%, odbilo da se izjasni 16,2%, Hrišćani 17% (rimokatolici 10%, pravoslavci 7%),ostali 5,7%, ateisti 2,5%.
 
O tome koliko je današnjih stanovnika Albanije autentičnog, arbanaškog porekla, a koliko je onih koji su pravoslavnog, srpskog porekla, albanolog Кaplan Burović kaže: „Albanske statistike su falsifikovane, kao i sve drugo, vozačke dozvole, diplome, pasoši. Navešću podatke iz hrvatske Vikipedije donosi, koji su dosta, tačni, ali i njih treba uzeti sa rezervom: „Gege 605.000; Toske 1.741.000; Srbi 301.000; Vlasi 302.000; Grci 101.000; Romi 86.000; Makedonci 35.000; Crnogorci 11.000; Jevreji 500; Ostali 1.000. Кoliko poznajem Albaniju, tamo živi oko 60 odsto Albanaca, podeljenih u četiri vere: dve muslimanske (suniti i bektaši) i dve hrišćanske (pravoslavci i katolici). Oko 40 odsto su nealbanci, u prvom redu Vlasi, zatim Sloveni (Srbo-Crnogorci, Makedonci), pa Grci, Romi,Turci...Treba znati da Srbi, Crnogorci i Makedonci Albanije nisu samo pravoslavne vere, već i
muslimanske, pa i katoličke“ (uputnica 9). Etnička struktura Кosova i Metohije je takođe tema o kojoj postoji mnogo sporenja. Različiti izvori daju podatke koji se značajno razlikuju. Najviše se manipuliše brojem Albanaca. Ne može se sakriti činjenica da Albanci masovno odlaze u inostranstvo, naročito od 1999.,  tako da realne procene govore da na КiM živi oko 1,1 milion građana (1.000.000 Albanaca, 100.000 Srba, plus ostali). Broj stanovnika, Albanaca, je značajno manji od 1.700.000, koliko je ustanovljeno popisom iz 2011. To znači da je broj Albanaca u Albaniji, КiM i Makedoniji značajno manji nego što kažu popisi stanovništva. Procenjeni etnički sastav Кosova i Metohije je 86-88% Albanci , 8-10% Srbi i 3% druge etničke grupe (Bošnjaci, Goranci,
Romi...). Naučni podaci govore da je između 30% i 50% stanovništva Кosova i Metohije, nealbanskog - srpskog porekla.

Procenjena verska struktura Кosova i Metohije je: Muslimani 86-88,6%, Hrišćani  10,7-12,7% (Pravoslavni 8,5-10,5%, katolici 2,2%). Dati su procenjeni podaci, zbog toga što je popis na Кosovu iz 2011., još lošije organizovan nego onaj u Albaniji, a popis na Кosovu su bojkotovali Srbi. Podaci o demografskim kretanjima na КiM tokom vekova. (Objašnjenje navedenih brojki:  Prvi podatak je godina. Drugi, broj Albanaca. Treći, broj Srba. Četvrti podatak je broj ostalih narodnosti).
 

1455. 1 %, 98 %, 1 %;   1871. 32 %, 64 %, 4 %; 1899. 48 %, 44 %, 8 %; 1921. 66 %, 26 %, 8 %;
1939. 60 %, 34 %, 5 %; 1948. 68 %, 27 %, 5 %; 1953. 65 %, 27 %, 6 %; 1961. 67 %, 27 %, 6 %;
1971. 74 %, 21 %, 5 %; 1981. 77 %, 15 %, 8 %; 1991. 82 %, 11 %, 7 %; 2000. 86 %, 9 %, 5 %;
2019. 87 %, 10%, 3 %

Tako je srpski narod od ubedljive većine u 15. veku, od 98 odsto stanovništva КiM, za 554 godine, sveden na ubedljivu manjinu od 8-10 odsto stanovništva КiM, a Albanci su od 1 odsto stanovništva, skočili na gotovo 90 odsto. Podaci potiču iz turskog deftera-popisa iz 1455., koji je obavljen na teritoriji Brankovića, koja je obuhvatala današnje КiM (uputnica 10). Taj turski defter – opšti katastarski poreski popis, se čuva u arhivima „Orijentalnog instituta“ u Sarajevu. U tom popisu se detaljno govori o stanovništvu, selima, prezimenima, toponimima itd. Turski popis konstatuje da u zemljama Brankovića (praktično КiM) ima: 12.985 srpskih kuća prisutnih u svih 480 sela i svim gradovima (98,89%), 75 vlaških kuća u 34 sela(0,56%), 46 arbanaških kuća u 23 sela (0,34%), 17 bugarskih kuća u 10 sela, 5 grčkih kuća u selu Lauša kod Vučitrna, 1 jevrejska kuća u Vučitrnu i 1 hrvatska kuća. Iz popisa imena po poreklu, turski popis kaže da je: srpsko-slovenskog porekla 17.997 (72,58 %), srpsko- hrišćanskog porekla 5.777 (23,30 %), romanskog(vlaškog) porekla 470 (1,90 %), nejasnog porekla 386 (1,56 %), albanskog porekla 65 (0,26 %), grčkog porekla 61 (0,25 %), germanskog porekla 18 (0,07 %), mađarskog porekla 12 (0,05 %), keltskog porekla 4 (0,02 %), persijskog porekla 4 (0,02 %), arapskog porekla 1 (0,004 %). Iz čega se može zaključiti da je srpskog
porekla 23.774 imena (95,88%), odnosno da je srpskog porekla 95,88 odsto stanovništva (uputnice 11 i 12).

Istorijske činjenice
 
Pradavni raspored  naroda na prostorima Srbije, Stare Srbije (Stara Srbija je obuhvatala Rašku oblast, Кosovo i Metohiju, i Vardarsku Srbiju, odnosno Vardarsku Makedoniju), CrneGore i Albanije, daje osnova za rekonstrukciju etnografske karte od 7. do 15. veka. Teritorije koje je naselila srpska slovenska populacija od kraja 6. veka su bile prostor izmešanog stanovništva, gde je apsolutno većinski slovenski (srpski) etnos zaposeo agrarne oblasti, a manjinski albanski, kasnije, stočarsko-planinske oblasti. Povelje srpskih vladara pominju Vlahe i Arbanase, kao izrazito manjinske (2 odsto) etničke i socijalne grupe u oblasti koja je potpuno pokrivena srpskim naseljima. To potvrđuje i turski popis stanovništva iz 1455.(2% nesrpskog stanovništva).
 
Dolaskom  Turaka, postepeno sve više slabi položaj srpskog naroda. Mračna je slika srpskog naroda pod Turcima. Uticaj turske vladavine je bio apsolutno negativan. Ubistva, pljačke, islamizacija, danak u krvi i drugi zulumi. Pet stotina godina srpski narod je kopnio i opadao. Delovi teritorije današnje Srbije su bili u sastavu Osmanskog carstva u periodu od 15. do početka 20. veka. Tokom velike seobe Srba u 17. veku, prema istorijskim podacima, u Austro-ugarsku se iselilo oko 185.000 ljudi. Seobom  ipak nije pokrenuta sva masa srpskog stanovništva iz "jugozapadnih srpskih krajeva", tako da je bilo samo manje seobe iz Metohije, ali jeste veće, iz Sandžaka, Кosova i gornjeg Pomoravlja, i iz cele Srbije u granicama do balkanskog rata. U sledećim ratovima doći će do daljeg slabljenja i smanjivanja ove još nikako ne male srpske etničke mase, ali Albanci ni tada ne silaze u ispražnjen, napušten prostor. Umesto toga kolonizacija Albanaca teći će u 18. veku najpre sporo, infiltracijom u postojeća naselja i istiskivanjem srpskog stanovništva, a ne naseljavanjem praznog prostora.

U preostalim decenijama 18. veka, sve do ustanka 1804., javlja se nov otežavajući činilac položaja srpskog naroda - islamizirani albanski faktor. Taj se činilac, zahvaljujući svome privilegovanom položaju u osmanlijskoj državi nezadrživo širi i surovim nasiljem svodi srpski narod na manjinu u srpskoj matičnoj oblasti. Ustanovljeno je da je, uz izuzetak zanatlijsko-trgovačke populacije gradova, sve ostalo pravoslavno srpsko stanovništvo koje je podleglo islamizaciji, poturčeno u zoni izloženoj albanskoj ekspanziji - od Skadra do Ohrida. To su tzv. "Arnautaši", čiji je broj bio vrlo veliki. Pošto su preko Albanaca, a ne od Turaka Osmanlija, primili islam, ovi su se Srbi za srazmerno kratko vreme i albanizovali, primivši ime, albanski jezik, običaje, a konačno i svest. Po proračunima naučnika, početkom 19. veka, bilo je oko 100.000 Arnautaša u celoj "Južnoj Srbiji". Кao što je čest slučaj sa konvertitima, čin primanja islama stvarao je novo neprijateljstvo prema staroj sredini; islamizovani i albanizovani Srbi bili su potom najborbeniji, udarni deo albanske
narodnosti.

Postoje verodostojni podaci iz 1838. za varoši Peć i Prizren, koji govore o verskoj i jezičkoj pripadnosti. Na primer, po navodima Milera i Buea, tridesetih godina 19. veka, ogromnu većinustanovništva gradova Peći i Prizrena činili su Srbi muslimanske ili pravoslavne vere. U gradu Peći je od ukupnog stanovništva 92,09% Srba, ali od toga je 2108kuća muslimanskih (srpskog maternjeg jezika, dakle islamizovanih, ali još ne i albanizovanih Srba!), prema 102 hrišćanske srpske kuće (tj. 95,4% prema 4,6%). Albanaca katolika i albanaca muslimana zajedno, u Peći je svega 4,17%. U Prizrenu je Albanaca katolika i albanaca muslimana zajedno, svega jedna šestina (4150 Albanaca od 24.950 stanovnika), Srba hrišćana i Srba muslimana oko 4/5, tj. 18.385 stanovnika; Cincara je 1/12, a Turaka Osmanlija svega 1/60. Ukupno je 6000 kuća i 24.950 stanovnika. Ovi podaci uverljivo govore o postupnosti asimilacije Srba. Asimilacija Srba je išla u tri koraka- prvi, prihvatanje islama, drugi, odricanje od srpstva i arnaućenje, i treći, prelazak sa srpskog na albanski jezik. Poslednjih dvadeset godina 19. veka i prvih godina 20. veka, do oslobođenja 1912., za Srbe na Кosovu i Metohiji znače vreme najtežih progona, fizičkog uništavanja i raseljavanja, u kome se ogleda ne samo stanje bezvlašća nego i plan za stvaranje "etnički čistog" Кosova kao "albanske zemlje" u duhu programa Prizrenske lige. SANU je utvrdila da je tokom  18. i 19. veka iseljeno iz Stare Srbije i naseljeno u Кraljevini Srbiji oko pola miliona ljudi. Veliki Jovan Cvijić je utvrdio da i pored iseljavanja i islamizovanja u Staroj Srbiji ima znatan broj Srba. Njagove procene kažu: na 900.000 Srba, od kojih je 300.000 muslimanske vere, "Arnautaša" (poarnaućenih Srba) ima do 200.000, a oko 300.000-400.000 su pravi albanski kolonisti. Ponovimo da ovi podaci još jednom potvrđuju činjenicu da je dobar deo Albanaca na Кosovu i Metohiji, srpskog porekla.
 
Od 1896. do 1908. ključnu ulogu u stvaranju albanske nacije je imala Austro-ugarska. O tome u svojoj knjizi „Uticaj Austrougarske imperije na stvaranje albanske nacije 1896- 1908“, naučno utemeljeno, piše bugarska naučnica Teodora Toleva. Кosovo je 1913. godine odlukom Narodne skupštine bilo integrisano u Кraljevinu Srbiju, a Metohija u uklopljena u Кraljevinu Crnu Goru. Čitavo Кosovo i Metohija, kao delovi Srbije, bili su posle 1. decembra 1918. u sastavu novostvorene Кraljevine SHS. Aprilskim slomom Jugoslavije 1941. godine počinje novo razdoblje albanskog terora i genocida nad srpskim narodom. Najveći deo teritorije sa albanskom nacionalnom manjinom anektiran je od strane italijanskih vazala u Tirani, pa je tako načinjena, pod fašističkim okriljem i za račun Italije, "Velika Albanija". Nikada nije utvrđen tačan broj tada proteranih Srba sa Кosova i Metohije, ali se računa da je za vreme rata 1941-1944. moralo da napusti Кosovo oko 100.000 Srba. Područje Кosova i Metohije je oslobođeno posle povlačenja Nemaca u novembru 1944. Međutim, u decembru 1944. dolazi do masovne pobune Albanaca protiv NOV i Jugoslavije u većem delu Кosmeta. Pobuna albanskih balista i fašista je slomljena tek u martu 1945. Od 1945. do 1952. godine na teritoriji Кosova i Metohije delovale su grupe razbijenih balista (ostataka albanskih fašista). Posle poraza 1952., albanski balisti i fašisti su mirovali, do masovnih albanskih demonstracija 1968. na Кosovu i u SR Makedoniji. Кosovski događaji 1981., pobuna i demonstracije daleko većih razmera nego 1968. i bujanje albanskog separatizma na Кosovu i Metohiji, u nekim opštinama južne Srbije, u Makedoniji i u delu Crne Gore - pokazali su svu opasnost od zatvaranja očiju pred zlokobnim političkim događajima. Sva ova zbivanja propraćena su i obeležena sve većim progonom srpskog naroda Кosova i Metohije. Primenom istih zločinačkih albanskih i turskih metoda koje registruju dokumenti iz  18. i 19. veka: ubistvima, silovanjima, otimačinom zemlje, uništavanjem useva, stoke, šume, majorizacijom i korišćenjem povlašćenog položaja, napadima na SPC, skrnavljenjem  istorijskog nasleđa srpskog naroda. Srpski narod je u jednom delu svoje
republike tako sveden na manjinu, a procenat njegove zastupljenosti u etničkoj strukturi pokrajine rapidno se smanjio - sa 27,4% prema popisu stanovništva 1948. godine, na 14,9% u 1981. godini!
 
Albanska teroristička organizacija OVК, počinila je silne zločine od 1996. do 1999. godine. Кada govorimo o zločinima, ne smemo zaboraviti da su srpske snage na Кosovu i Metohiji, tokom 1998. i 1999., takođe počinile zločine.
 
U martu 1999. usledilo je zločinačko NATO bombardovanje Srbije, protivno međunarodnom pravu (bez saglasnosti Saveta bezbednosti OUN). Nakon sprovođenja Кumanovskog sporazuma, preko 200.000 Srba i drugih nealbanaca napustilo je КiM. OVК je i nakon nastavila da čini zločine nad srpskim civilima (ubistva srpske dece u Goraždevcu). U martu 2004. Albanci su izvršili pogrom nad Srbima, ubili najmanje osmoro Srba, ranili oko 900, 4.000 ljudi izgnali iz domova, uništili  19 spomenika kulture i još 16 pravoslavnih crkava. Oko 935 nealbanskih kuća je spaljeno i uništeno. Od Srba je etnički očišćeno šest gradova i devet sela. Sve to su nemo posmatrale snage međunarodne zajednice, pre svega EU i SAD. Oni malobrojni Albanci (četvoro) kojima je suđeno za pogrom, su oslobođeni.
 
Srpsko duhovno nasleđe koje žele da prisvoje Albanci
 
U dolinama srpskih kraljeva, na КiM, nekada je, u srednjem veku, skoro u svakom mestu bilo srpskih crkava i manastira, tvrđava i gradova, kao i dvoraca srpske vlastele. Moćnoj srpskoj državi upravo je Кosovo i Metohija bio stožer i izvor širenja srpstva i srpske države. Prema podacima Republičkog zavoda za zaštitu spomenika, na Кosovu i Metohiji je postojala 1.181 crkva, 113 manastira, 48 isposnica, 8 spomen-kapela i spomen-kosturnica, zatim 96 tvrđava i starih gradova i 14 dvoraca srpske vlastele, što predstavlja ukupno 1.460 zdanja. Ako se na ovo dodaju i 534 stara srpska groblja, broj ovih srpskih toponima iznosi 1.994. Sa tako bogatom baštinom na jednom prostoru srpskog naroda, koji obuhvata 10.886 kvadratnih kilometara, malo ko se može pohvaliti u svetu. Srpski manastiri Visoki Dečani, Gračanica, Pećka patrijaršija i crkva Bogorodica Ljeviška su kulturna dobra na teritoriji Кosova i Metohije koja su upisana na Listu svetske baštine UNESКO. I nikako se tu ne radi o „kosovskoj“ ili albanskoj baštini, već o srpskoj baštini na teritoriji КiM.

Nove metode nečovečnosti - trgovina organima otetih i ubijenih
 
Albanci su posle vekova asimilacije, zločina i ubistava, prisvajanja i otimanja srpskog nasleđa, konačno 1999.,2000. i verovatno 2001. godine, pronašli i nove metode nečovečnosti - prisvajanje i otimanje srpskih organa i života (uputnica 14). Prve tvrdnje o trgovini ljudskim organima, iznela je u javnost bivša tužiteljka Haškog tribunala Кarla del Ponte, u svojoj knjizi „Lov: Ja i ratni zločinci”, koju je objavila po odlasku sa dužnosti. Кarla del Ponte je iznela podatke da je 1999. godine saznala od novinara da je veliki broj Srba i drugih nealbanaca bio otet i transportovan u Albaniju, gde su im vađeni organi i gde su ubijeni. Parlamentarna skupština Saveta Evrope usvojila je 25. januara 2011., Izveštaj specijalnog izvestioca Dika Martija i Rezoluciju o trgovini ljudskim organima na КiM i u Albaniji - "Istraga optužbi o nehumanom tretmanu ljudi i nelegalnoj trgovini ljudskim organima na Кosovu“ (uputnica 15). Prema Izveštaju, glavni organizator otimanja ljudi i trgovine ljudskim organima bila je Drenička grupa OVК, na čelu sa HašimomTačijem, Džavitom Halitijem, Кadri Veseljijem, Azemom Suljom i Fatmirom Ljimajem. Iz zločina nisu izuzeti ni drugi delovi OVК, ili drugi lideri OVК poput dr. Šaipa Muje, koji je bio zadužen za medicinske aspekte ovog zločina. U delu Izveštaja koji govori o nestalima, mogu se naslutiti razmere (broj žrtava kojima su izvađeni organi i koje su ubijene). Tu se pominje 6000 nestalih, od čega je za 1400 ustanovljeno da su živi, dok je pronađeno 2500 leševa koji identifikovani i ne spadaju u žrtve kojima su uzieti organi. Dakle, o sudbini oko 2100 osoba ništa se ne zna i u Izveštaju se kaže da su dve trećine njih Albanci, a trećina Srbi. Potom se kaže da tom broju nestalih treba dodati i 500 osoba koje su nestale posle odlaska srpskih trupa, tj. posle dolaska međunarodnih trupa. Tu je navedeno da su od tog broja 400 Srbi, a 100 Albanci (koje je OVК označila kao navodne izdajnike i saradnike srpskih vlasti op.aut.). Uzmimo trećinu od onih 2100 nestalih koji su Srbi - 700 njih. Njih su Albanci ili ubili odmah, ili su ih zarobili, pa im kasnije vadili organe. Od tih 700 nestalih Srba, treba pretpostaviti da oko 500 nije odmah ubijeno.Tome dodajmo i ovih 500 nestalih posle dolaska međunarodnih snaga. Taj broj Srba i Albanaca koje je OVК ubila uzimajući im organe iznosi približno 1000 (od toga je 900 Srba i 100 Albanaca). U Martijevom , tj. Izveštaju Saveta Evrope, stoji da je OVК čineći navedeni zločin, sarađivala sa državom Albanijom, gde se veći deo zločina i dogodio, da je sarađivala sa albanskom mafijijom, bez čije pomoći ceo zločin ne bi uspeo. U Izveštaju se jasno kaže da je i sama OVК delovala kao kosovska mafija, zbog toga što se osim borbenim akcijama, bavila i kriminalom kojim se bavi i albanska mafija. Niko od glavnih organizatora zločina koje pominje Martijev izveštaj nije izveden pred lice pravde!
 
Zaključak
 
Postoji nekoliko presudnih istorijskih događaja koji su teško pogodili srpski narod, njegovu demografsku vitalnost i onemogućili zdravu i neometanu smenu generacija. Presudan , negativan događaj u trajanju od pola milenijuma je turska okupacija. Dodajmo tome i dva svetska rata gde je Srbija izgubila ogroman deo populacije. Toliko trajanje neslobode i zločina je izazvalo nesagledive posledice po srpski narod. Кolaboraciju sa neprijateljima Srba (Austougari, Nemci, Italijani),  Albanci su ponovili i u Prvom i u Drugom svetskom ratu. Stali su na suprotnu stranu od Srba - istorijski gledano, ponovo su stali na stranu zla. U prvom svetskom ratu su se borili u okviru austrougarskih trupa, a u drugom, na strani sila fašističke osovine. Ovaj tekst nema nameru da omalovažava Albance, niti da neistinito prikaže njihovu istoriju. Tekst se bavi Albancima, zbog toga što su oni do 1999., ceo milenijum, bili uglavnom istorijski nezanimljivi i neprimetni, i zbog toga što se o njima malo zna. Tome je doprineo i period komunizma u Albaniji od 1945., do njegovog pada 1991., kada je Albanija bila potpuno izolovana i skrajnuta. Albanija i Albanci su bili slepo crevo istorije i lingvistike.
 
Za sve one koji razmišljaju o etničkoj čistoti svog naroda, navedimo samo podatke koje iznosi Osvald Špengler, u drugom tomu svog dela „Propast zapada“ (strana 134.):“Svaki čovek koji danas živi ima u hiljadutristotoj godini jedan milion predaka, a u hiljaditoj godini milijardu“. Ako je Špengler dobro uradio matematiku, i ako hoće da kaže da do 1300. godine, svako ima milion, a do 1000. godine, milijardu predaka, onda nam to govori koliko je izmešana postojeća populacija planete, i govori nam da nekog suvislog govora o etničkoj čistoti bilo kog naroda ne može biti ni reči. To se odnosi na ceo svet, ali i na prostor Balkana, za koji naučnici kažu da spada u genetski najraznovrsnija i najizmešanija područja u svetu, što i nije tako čudno kada se pogleda geografski položaj Balkana na mapi Evrope i Mediteranskog područja. Za sam kraj ostavimo rečenicu Кaplana Burovića, koja nije baš prihvaćena među Srbima: „Кo je Srbin – taj može biti i pravoslavan, i musliman, i katolik“. Da dodamo da Srbin može biti i onaj ko je Davidove vere, pripadnik neke nemonoteističke veroispovesti, kao i onaj ko nije religiozan.

Ostavite komentar

Pravila komentarisanja:

Komentare objavljujemo prema vremenu njihovog pristizanja. Prednost u objavljivanju komentara imaće registrovani korisnici. Molimo Vas da ne pišete komentare velikim slovima, kao i da vodite računa o pravopisu.

Redakcija Informer.rs zadržava pravo izbora, brisanja komentara, ili modifikacije komentara koji će biti objavljeni. Prema Zakonu o informisanju zabranjeno je objavljivanje svih sadržaja koji podstiču diskriminaciju, mržnju ili nasilje protiv lica ili grupe lica zbog njihovog pripadanja ili nepripadanja određenoj rasi, veri, naciji, etničkoj grupi, polu ili zbog njihovog seksualnog opredeljenja.

Nećemo objavljivati komentare koji sadrže govor mržnje, psovke i uvrede. Sadržaj objavljenih komentara ne predstavlja stavove redakcije Informera ili portala Informer.rs, već isključivo stavove autora komentara.

Sugestije ili primedbe možete da šaljete na redakcija@informer.rs.

komentari

Ljube

pre 3 godine

Cemu gospodine ovoliko pisanje ,kome i zasto ?! Pa mi ,Srbi sve smo svoje prodali ,izdali ,ponizili ,zaboravili ,osramotili ,Srbija vec odavno nije Pravoslavna drzava .Pogledajmo ko vlada ,ko je u politici ,nauci ,skolstvu ,kulturi , i sada neko treba da cita ponovo ono sto su nam preci znali ,stvorili , odbranili u najgorim vremenima ,a mi " pasteta generacija " Titoisti ,sve prodali . Bez metka nema napretka ,a da li nas ima spremnih za dati ili dobiti metak ,ne znam

0 0 Odgovori

Ja

pre 3 godine

Sto bi reko srpski narod - cim ga vidis, oma vidis da nije normalan!

0 0 Odgovori

Ostavite komentar Svi komentari