NA DANAŠNJI DAN UMRLA JE MINA KARADŽIĆ! Prevodila je srpske narodne pesme na nemački, bila Vukova miljenica - Ovo je njena ŽIVOTNA PRIČA

Mina Karadžić, bila je jedino preživelo žensko dete, sedma od trinaestoro dece i naravno mezimica svoga oca, Vuka Karadžića.

Imala je sreću da odrasta među ljudima koji su u tom periodu predstavljali jezgro kulturnog života Evrope. Na Badnji dan 1874. godine u Beču, u porodičnoj kući ugostili su mnoga važna imena, kojima je davala svoj spomenar, kako bi joj ostavili neke mudre misli, pesme, crtež i želje. Kasnije je mogla da čita šta su joj ostavili Mateja Nenadović, knez Mihailo Obrenović, Njegoš, vojvoda Stevan Knićanin, slikari Uroš Knežević, Aksentije Marodić, Steva Todorović, Dimitrije Tirol, crnogorski knez Danilo, pisac Pavel Šafarik, dok je taj dan, od Branka Radičevića dobila pesmu, koja je kasnije postala još popularnija, zahvaljujući Zdravku Čoliću.

"Mini Karadžić u spomencu", napisao je Branko Radičević a reči pesme glase:

"Pevam danju, pevam noću,
Pevam sele, što god hoću;
I što hoću, to i mogu,
Samo jedno još ne mogu:
Da zapevam glasovito,
Glasovito, silovito,
Da te dignem sa zemljice,
Da te metnem međ’ zvezdice.
Kad si zvezda, sele moja,
Da si među zvezdicama,
Među svojim, sele moja,
Milim sestricama."

Informer

Uz privatne učitelje stekla je izuzetno obrazovanje, pored maternjeg nemačkog jezika govorila je srpski, engleski, francuski i italijanski jezik, služila se i ruskim. Čuveni profesor Grosman muzički ju je obrazovao, na časove crtanja išla je kod kapelana Jozefa Pfajfera, potom se usavršavala u ateljeu Fridriha Šilhera. Posle Katarine Ivanović Mina je druga slikarka u srpskoj istoriji umetnosti.

Osim što je bila miljenica, bila je i Vukova najbliža saradnica. Na nemački je prevodila srpske narodne pesme, koje je slala Jakovu Grimu, a posebno je važan njen rad na prevodu srpskih propovedaka. Zbirka pripovedaka, sa 1200 poslovica objavljena je u Berlinu 1854. godine; Jakov Grim je napisao predgovor. O Grimovoj privrženosti srpskom narodu svedoči i njegov aforizam u Mininom spomenaru: "Mnogo je hrane u brazdama siromašnim", koji se odnosi na Srbe, koje je Evropa smatrala kulturno siromašnim.

Veridba i preseljenje u Beograd

Minino srce, osvojio je ruski lekar Flor Ognjev, koji je bio nizak rastom i grbav, a na vest o njihovoj veridbi 1846., Branko Radičević je burno reagovao, tim povodom napisavši Đuri Daničiću:

- Ako ne lažem, ovo će biti Minin muž. Kažu da je i njega Bog stvorio; može biti dušu, ali telo – ne.

Informer

Međutim, veridba je ipak raskinuta naredne godine, a skoro deceniju kasnije, Vukova ćerka se udaje za Aleksu Vukomanovića, profesora beogradskog Liceja i bratanca kneginje Ljubice.

Zbog ljubavi Mina napušta rodni grad i 1858. godine venčava se u beogradskoj Sabornoj crkvi. Krštenjem dobija ime Milica. Inače, Mina je prvo krštena prema katoličnom obredu, po dogovoru roditelja koji je podrazumevao da žensku decu krste u katoličkoj, a mušku u pravoslavnoj crkvi.

Nakon samo godinu i po braka, doživljava gubitak supruga i odlučuje da se vrati iz Beograda u Beč, nakon što je odbila mesto upravnice Više škole u Beogradu 1860. godine.

Kraj života u samoći

U Beču mezimica neguje bolesnog oca Vuka. Svesrdno je propratila i majčinu osmogodišnju bolest. Sahranjuje i brata Dimitrija, čiji je portret ostao među njenih 20 sačuvanih. Poslednji njen životni gubitak bio je najteži - sin Janko joj umire kao mladi ruski oficir u poslednjem srpsko-turskom ratu. Njena poslednja aktivnost u životu biva usmerena na to da dobije sinovljeva pisma i medalju za hrabrost koju je zadobio vojujući protiv Turaka.

Odrasla u kući punoj sreće i ljudi, na izvoru dešavanja, umire u samoći 31. maja 1894. godine, u Beču. Prema njenoj želji, telo joj je preneto u grad u kome se venčala i u kome je izgubila supruga - sahranjena je na Tašmajdanu, pored muža i sina, čije je telo premešteno iz Rusije.

Informer

Iz voljenog Beograda 1905. godine njeni posmrtni ostaci preneti su u grobnicu porodične crkve Vukomanovića, u mirnom Savincu kod Gornjeg Milanovca. U crkvi pored žive reke Dičine počiva telo Mine, koja je "bila živi izvor za istoriju doba u kojem je njen otac vodio borbu za srpski jezik i pravopis", kako je rekao pesnik Teodor Stefanović Vilovski, Minin prijatelj.

Crnooka lepotica koja je usred austrijske prestonice nosila srpsku narodnu nošnju, koja je prve reči progovorila na nemačkom i zahvaljujući kojoj su se srpske narodne umovorine prvi put čule na nekom stranom jeziku, ostala je pojam tužne nežnosti i voljene ćerke apostola srpskog jezika. I cele nacije.