KRADU NAM ANDRIĆA, TESLU I SKENDERBEGA! Nebojša Bakarec RASTURIO ALBANCE, CRNOGORCE I HRVATE objašnjenjem o OTIMANJU SRPSKOG NASLEĐA!

Povod za ovaj tekst su mnogobrojni slučajevi prisvajanja srpskog nasleđa i autor smatra da je sve to potrebno smestiti u mnogo širi kontekst, čime se zaokružuje celina problema

Stoga se ovaj tekst bavi istorijom i lingvistikom Srba, Albanaca, Hrvata, Crnogoraca, Makedonaca i Bošnjaka. Autor konstatuje da svet već nekoliko decenija priznaje etničku i jezičku posebnost Makedonaca, Bošnjaka i Crnogoraca.

Prvi deo teksta se bavi primerima prisvajanja srpskog nasleđa, Hrvatima, Makedoncima, Bošnjacima i jezikom. Drugi deo teksta govori o etnolingvistici Albanaca, i daje kraći pregled određenih istorijskih činjenica. Namera ovog teksta nije da precenjuje ili potcenjuje bilo čiju istoriju, etničku pripadnost ili jezik. Tekst je potkrepljen mnogobrojnim kredibilnim izvorima - odrednicama.
 

Albanska prisvajanja srpskog nasleđa

 
Nedavno se dogodilo više skandala u kojima predstavnici drugih naroda prisvajaju srpsko nasleđe ili srpske velikane. Mnoštvo slučajeva se tiče Kosova i Metohije, odnosno radi se o albanskom svojatanju srpskog nasleđa, a jedan slučaj je izazvala hrvatska ministarka kulture.

Foto: INFORMER

U jednom od mnogih slučajeva albanskog prisvajanja, radilo se o izjavama kosovskog udruženja istoričara koje je saopštilo:

- Neistina je da manastir Dečani pripada srpskoj crkvi, već je to hram pravoslavnih Albanaca, koji je obnovljen na temeljima ilirskog hrama - Dardan, a manastir je sagradio Fra Vita Kuči na zemlji Haka Kučija iz Dečana.

U drugim slučajevima radi se o prisvajanju srpske tvrđave Novo Brdo i ostataka srpskog hrama Sv. Nikole u Novom Brdu. Biskup Kosovske rimokatoličke crkve, Dod Đerđi, služio je misu na ostacima tog pravoslavnog srpskog hrama. U slučaju Novog Brda daljem prisvajanju i otimanju srpskog nasleđa pridružio se i zamenik premijera Kosova u ostavci, Enver Hodžaj, koji je izjavio:

- (...)pa je prisvajanje (crkve) kao srpske, smešno. Crkve, džamije, drugi objekti kulturnog, istorijskog i verskog nasleđa Kosova pripadaju Kosovu i njegovim građanima! Politizacija kulture, nauke, istorije danas je smešna i apsurdna igra koju Srbija igra! 

Albanci su trajno postavili zastavu Kosova, na srednjovekovnu srpsku tvrđavu Novo Brdo, a na lokalitetu su rasporedili policiju i postavili vojne šatore u cilju predstavljanja srpskog srednjovekovnog grada kao etničke albanske lokacije pod neistorijskim imenom "Artana".

Predsednik skupštine Kosova Kadri Veselji izjavio je da je „ponosan“ zbog zastave, a Novo Brdo naziva „dragulj naše kulturne baštine“. Verovatno je izlišno reći da svi naučni izvori i dokazi, nedvosmisleno govore samo jedno, da su i Dečani i Novo Brdo, srpsko kulturno nasleđe.

Izgradili su ih srpski vladari, u srpskoj srednjovekovnoj državi, onda kada su Albanci činili jedan odsto stanovništva. Jedna od posledica zamrznutog konflikta na KiM jeste i biće, sve češći i žešći pokušaji da Albanci, srpsko nasleđe predstave kao  „kosovsko“ (albansko). Pored navedenih nedavnih primera albanskog prisvajanja srpske kulturne baštine, notorni su stari primeri otimanja svega što je srpsko.

Srbin Đurađ, albanski heroj!

Kao što Hrvati svojataju srpske velikane Andrića, Teslu i druge, tako Albanci prisvajaju srpskog vladara, Đurađa Kastriota, poznatijeg kao Skenderbeg. O Skenderbegu ćemo opširnije govoriti zbog toga što je njegovo srpsko poreklo istorijski dokazano, i zbog toga što Albanci nemaju nijednu drugu istorijsku ličnost iz prošlosti, sa kojom bi mogli da pokušaju da uspostave vezu i time dokažu svoj istorijski kontinuitet. Posle srpskog vladara Skenderbega, slede vekovi praznine. Da su mogli Albanci bi na svetski nivo uzdigli i Leku Dukađinija (saveznika Skenderbegovog), ili Isu Boljetinija (1864.-1916.), ali te dve ličnosti naprosto nemaju dovoljan „kalibar“. Majku Terezu jesu prisvojili, ali je ona ličnost 20. veka, neupotrebljiva zbog svoje savremenosti.

Sledeći albanski „heroj“ je Adem Jašari, ubijeni zločinac i prvi vođa OVK. On je još veći savremenik od Majke Tereze. I to je to. Albanci su Skenderbega „otkrili“ i prisvojili tek krajem 19. veka. U nedostatku opipljive istorije (državnost, vladari...), albanski nacionalisti su na prelazu iz 19. u 20. vek, za svoj simbol odabrali Skenderbega, čiji život ima sve elemente koji su potrebni za izgradnju mita. Mitovi su važan deo utopizovanja istorije i „slobodne“ rekonstrukcije prošlosti, kao neodvojivog dela svih procesa koji pretvaraju određenu populaciju u naciju.

JOŠ SE USUĐUJU I DA PROTESTUJU! Ambasadorka Srbije odbila da primi protestnu notu Hrvatske!

 

Po proverenim istorijskim izvorima, Đurađ Kastriot, poznatiji kao Skenderbeg (1405.-1468.), bio je borac protiv otomanskih i mletačkih osvajača, srpskog porekla, kojeg su Albanci prisvojili kao svog nacionalnog heroja. Prema naučnim izvorima, Đurađeva porodica Kastriot vodi poreklo od starog srpskog bratstva Branilovića (Branila) iz Zete. Novo prezime je izvedeno od latinske reči „castrum” i od grčke reči „κάστρο” (srp. zamak). Do promene prezimena, iz Branilović u Kastriot, došlo je verovatno iz oportunističkih razloga, u doba Skenderbegovog pradede.

Skenderbegov deda, Pavle Kastriot, doselio se u Janjinu u Epiru kao srpski kefalija (upravitelj oblasti). Skenderbegov otac, Ivan Kastriot, bio je knez Epira (kako se zvala oblast koja obuhvata deo današnje Albanije i Grčke). Njegova majka, Voislava, bila je srpskog porekla. Đurađ je imao tri starija brata, Stanišu, Repoša i Kostadina i pet sestara, Maru, Jelenu, Anđeliju, Vlajku i Mamicu.

Foto: INFORMER

Popularno ime – Skenderbeg, nadenuli su mu Turci (od. tur. İskender Bey - što znači „Gospodar Aleksandar”). Đurađu Kastrioti maternji jezik je bio srpski, pisao je ćirilicom, na (staro)srpskom jeziku, a govorio je i latinski, turski i albanski. U Skenderbegovom pismu Dubrovčanima iz 1450. godine, koje je napisano na srpskom jeziku i na ćirilici, on se potpisao kao "Skederь begь", a 1459. godine kao "Skendьrь begь".

Skenderbeg se od 1425. do 1443. borio na strani Osmanlija, a od 1443. do 1468. protiv njih. Rođen kao pravoslavac, tu veru je zadržao do kraja tinejdžerskih godina, kada je postao dogovorni talac kod Turaka i završio vojnu školu za janičare u Jedrenama. Tokom tog „turskog“ perioda, Đurađ je postao musliman, i višestruko je nagrađivan titulama (spahija, valija, sandžak beg). U pravoslavlje se vratio oko 1444. Izgleda  je tokom svog decenijskog savezništva sa vladarima Napulja i sa papama, u periodu posle 1450. postao katolik.

U vreme Ivana Kastriote i kasnije Đurađa Kastriote, Osmanlije su već uveliko prodirale i osvajale delove južnog Balkana. Već je Skenderbegov otac Ivan, mudro i oportuno, svoju veroispovest menjao u odnosu na političke okolnosti. To isto je kasnije radio i Skenderbeg.

 

U periodima savezništva sa Mletačkom republikom, Napuljem i papama, bili su katolici, u periodima savezništva sa Srbijom, pravoslavci. Neki izvori tvrde da je Skenderbeg umro kao katolik (rodio se kao pravoslavac, postao musliman, vratio se u pravoslavlje, a umro kao katolik). Danas, nama to može da izgleda kao menjanje vere za večeru, ali u srednjem veku, bilo je mnogo teže preživeti nego danas. Takođe, područje kojim su vladali Kastrioti se nalazilo na razmeđi istoka i zapada, severa i juga. Tu su se sticali turski, srpski, mletački, napuljski, grčki, dubrovački i albanski uticaji i interesi.

Ne samo Kastrioti, već i Brankovići, i drugi srpski vladari, ali i obična raja, morali su da budu veliki verski i etnički oportunisti, da bi preživeli, napredovali ili vladali. To je bilo doba kada su Turci preuzeli primat na Balkanu. Primer samog Skenderbega  i njegovih neposrednih predaka je interesantan zbog toga što predstavlja početni, rani primer, kako su čistokrvni Srbi, polako menjali etničku i versku pripadnost. Sve ovo potvrđuju albanolog i balkanolog dr Kaplan Burović, makedonski istoričar dr Petar Popovski, i švajcarski naučnik Oliver Jens Šmit.

(FOTO) ZA ŠTA SE SPREMA KFOR?! Na Kosmetu održana vežba BRZOG RASPOREĐIVANJA SNAGA!

 
Preveravanje i turčenje najbolje opisuje narodna pesma „Ženidba Maksima Crnojevića“. U toj pesmi sukob Obrenovića i Crnojevića na svadbi Crnojevića, ishodovao je turčenjem nosilaca obe „dinastije“. Predstavnici obe kuće poturčili su se da bi sprečili svoje suparnike da uzdizanjem u turskoj administrativnoj hijerarhiji steknu moć koju bi iskoristili da zatru onu drugu porodicu i saveznike:

-...pa ih care jedva dočekao, dočekao, oba poturčio, i turska im imena nađeo: Jovanu su ime nađenuli - Mamut-beže Obrenbegoviću; a Maksimu ime nađedoše - Skender-beže Ivanbegoviću. Dvore cara za devet godina, izdvoriše devet zijameta, svijeh devet daše za pašaluk, car im dade bijele tugove i vezirstvo na te zemlje dvije bez promjene vazda dovijeka: Mamut-begu Obrenbegoviću dade zemlju ravna Dukađina, đeno rodi izobila vina, dosta vina, više urmetina, dosta ima bijele všenice, krasnu zemlju, što je ljepše nema; a on dade sinu Ivanovu - grdnu zemlju Skadar na Bojani, a u kome nikad ništa nema, no se legu žabe i bivoli i imaše soli sutorine...
 
Kao i „Makedonci“ koji danas podižu spomenike antičkim ličnostima koje nisu povezane sa njima, tako su Albanci, u Tirani podigli spomenik Srbinu Skenderbegu (1968.), spomenik u Prištini (2002.) i spomenik u Skoplju (2006.) itd.! To je vrhunski dokaz kako faktičko ispoljavanje zabluda i mitova, izaziva apsurdne situacije. Albanci su spomenik Skenderbegu podigli u čast najvećeg „albanskog“ heroja, i najznačajnije „albanske“ istorijske ličnosti. I to je dokaz kakva je istorija Albanije i Albanaca.

Da bi lakše prisvojili istorijske ličnosti, Albanci obavezno primenjuju svoju nepravilnu transkripciju, a za produkte te transkripcije (imena, prezimena, toponimi...) kasnije tvrde da su originalni, albanski nazivi. Tako su Albanci, Ivanu Kastrioti, ocu Đurađa Kastriote, podmetnuli ime: u početku Jan, a kasnije, videći da i to nije albansko, u „Gjon“. Njegovom sinu – Đurađu, promenili su ime u „Gjergj“. Majci slavnog Skenderbega, Voislavi, Albanci su podmetnuli ime „Vojsë“.
 
Albanci bi imali nekakav osnov da svojataju Skenderbega, kada bi on poticao iz mešovitog braka kao npr. plemić Janoš Hunjadi ili pesnik Šandor Petefi. Janoš Hunjadi je u našem narodu poznatiji pod imenom Sibinjanin Janko (župan, ban, vojvoda od Erdelja i kapetan Beograda). Rođen je kao drugo dete u braku Srbina Vojka i Mađarice Eržebet Moržinaj. Janoš-Janko- Hunjadi- Sibinjanin je otac Matije Korvina (Hunjadija), koji je bio jedan od najpoznatijih ugarskih kraljeva. Prezimena Hunjadi i Sibinjanin su izvedena iz naziva toponima. Korvin je izvedeno iz latinske reči za gavrana (corvus).

Šandor Petefi, rođen je kao Aleksandar Petrović, i bio je poznati mađarski pesnik. Rođen je u braku Srbina Stevana Petrovića i Slovakinje Marije Hruzove. Sibinjanin Janko i Šandor Petefi su ličnosti koje sa razlogom jednako pripadaju dvama narodima. To sa Skenderbegom nije slučaj. Oba roditelja su mu bili Srbi, rođen je kao pravoslavac, maternji mu je bio srpski, i pisao je ćirilicom.

Božanstvena komedija

Drugih primera albanskih prisvajanja ima mnogo. Često su komični. Albanski istoričari tvrde da su Nemanjići zapravo albansko pleme Nimani. Albanci tvrde da je Dečane gradilo pleme Gaši za potrebe dinastije Nimani. Albanci takođe tvrde da polažu pravo na staru srpsku svetinju - mermerni presto Cara Dušana u Visokim Dečanima, a ovu tvrdnju temelje na osnovu amblema dvoglavog orla na svetom tronu (inače jedinom autentičnom i potpuno sačuvanom srpskom prestolu iz srednjeg veka), koji po njima predstavlja “jasno obeležje Albanije”!

Albanci tvrde kako je Crkva Bogorodice Ljeviške "najstarija albanska crkva na ovim prostorima", kao i da će Gračanica uskoro biti preimenovana u albansku crkvu Ulpijanu. Već izvesno vreme u kosovskom parlamentu spreman je i zakon koji Manastir Dečani treba da proglasi imovinom Kosova. Po jednom albanskom mitu, Miloš Obilić je Albanac Miluš Kopilići (alb. Milush Kopiliqi ), rođen u okolini Ohrida, a navodno je bio sin albanskog pravoslavnog sveštenika iz porodice Blošmi. Drugi mit o Milušu Kopiliću je mit dreničkih Arbanasa, koji u drugoj polovini 19. veka navode (a mnogi navode i danas), da je Miloš Obilić iz dreničkog sela Kopilića, i o njemu su često pevali uz gusle opisujući njegov uspon od sticanja vojvodskog zvanja pa do ubistva Murata u Kosovskom boju.

Po Arbanasima Dreničanima, glavne ličnosti boja na Kosovu su Murat i Albanac Miluš Kopilić, a ne Murat i Lazar. Karađorđe Petrović, po Albancima potiče od albanskog plemena Klimenti, po njegovom rođenom dedi koji se navodno zvao Jovan Mršin Klimenta.

Pored Skenderbega, druga najslavnija ličnost koju prisvajaju Albanci je Majka Tereza, nobelovka i katolička humanitarka. Rođena je 1910, u Skoplju, u cincarskoj porodici, kao Agnesa Gondža Bojadži. Otac i majka su joj bili Cincari (Vlasi), Nikola Bojadži i Drona Bojadži (Bernaj). Imala je brata Lazara i sestru Agušu. Ova tema detaljno je obrađena u knjizi „Majka Tereza – mladost u Skoplju“ („Mutter Teresa – Die Jugend in Skopje”), uglednog nemačkog naučnika i publiciste Volfa Ošlisa (Wolf Oschlies) koji važi za jednog od najboljih nemačkih stručnjaka za Jugoistočnu Evropu.

Pomenuli smo komične primere albanskih prisvajanja tuđeg nasleđa i ličnosti. Ima ih još. Gezim Alpion, engleski sociolog albanskog porekla (rođen u Albaniji) u svojoj knjizi o Majci Terezi, navodi da su osim nje, albanskog porekla bili čak šestorica papa, 17 turskih sultana i 43 vezira! Alpion pominje da su albanskog porekla i Homer, Aleksandar Veliki, Napoleon, Ataturk i Musolini.

Najsmešniji je, ipak, Alpionov navod po kome je Albanac i Fidel Kastro za koga se kaže da je rođen kao Fadilj Krasnići! Sa ovim Alpionovim tvrdnjama se u svojoj knjizi obračunava Volf Ošlis.
Kao što Severni Makedonci, kao izraz nezadovoljstva svojim nasleđem, Grcima otimaju makedonsko antičko nasleđe i kite se se pseudoantičkim znamenjima, tako su i Albanci, izvor za svoja znamenja, zastavu i grb, pronašli u srpskom nasleđu i heraldici Đurađa Kastriota. Skenderbegova heraldika je izvedena iz vizantijske i nemanjićke.

Prema albanskim izvorima, grb Albanije je načinjen prema pečatu Đurađa Kastriote. Albanska zastava je izvedena iz tog grba. Grb je štit sa prikazom crnog dvoglavog orla raširenih krila, krunisanog skenderbegovim bronzanim šlemom na crvenom polju. Samo osnovno albansko znamenje, dvoglavi crni orao, je formiran kao kombinacija Skenderbegove heraldike, sa austrougarskom i nemačkom  heraldikom (crni dvoglavi orao sa raširenim krilima), na prelazu iz 19. u 20. vek. U to doba austrougarska je odigrala ključnu ulogu u stvaranju albanske nacije.To ne znači da su albanska znamenja, srpska, već samo da su im izvori vizantijski, srpski, i nešto malo germanski.

Hrvatski problemi

Pre iznošenja primera hrvatskog prisvajanja srpskog nasleđa, osvrnimo se kratko na Hrvatsku i na probleme sa kojima ona odbija da se suoči. Istorijska nauka ne negira postojanje hrvatskog etnosa, niti to da su Hrvati tokom istorije imali svoje države i vladare. Hrvati, (slovensko pleme), su se na prostor Balkana, doselili u sedmom veku, uglavnom severno od  Dunava i Save. Ovo pominjemo zbog toga što postoje mitovi u Srbiji, da su Hrvati u stvari Srbi, i da nikada nisu imali svoju državu itd.

Foto: INFORMER

Glavni problem današnje Hrvatske je odbijanje da se otvoreno suoči sa negativnim događajima iz svoje prošlosti. Problem je, kao i kod drugih naroda, verovanje u lažne mitove i utopije. Hrvatska i hrvatski narod, imaju jedan specifičan, mnogo veći problem, sa kojim se ne sreće nijedan drugi narod. Hrvatska, kao naslednica NDH, kvislinške i nacističke tvorevine, nikada nije denacifikovana kao Nemačka, niti se suočila sa svojim zločinima, odnosno genocidom koji su počinile ustaše, pre svega u Jasenovcu.

I taj kancer je rastao od 1945. do uspostavljanja nezavisnosti 1991. Od tada, punih 28 godina taj malignitet metastazira. Umesto da se suoči sa prošlošću i okrene budućnosti, Hrvatska sve više regresira ka 1941. Slični procesi u Srbiji ne postoje. Umesto suočavanja sa genocidom i zločinima, u Hrvatskoj već 28 godina traje renesansa ustaštva, odnosno nacizma. Radi se o raširenoj pojavi i to je delimično postala unutrašnja zvanična politika, koja se (ne)vešto skriva od inostranstva.

Veći deo Hrvatske ima pozitivan odnos prema periodu 1941.-1945. Cela Hrvatska slavi zločine počinjene u „Oluji“ i „Bljesku“, 1995, kada je ubijeno ili je nestalo oko 3000 Srba, a proterano preko 350.000 Srba od strane hrvatskih i muslimanskih snaga. Hrvatska, kao članica EU, neometano slavi smrt 3000 ljudi, koje je ubila, i slavi najveće etničko čišćenje u Evropi, posle drugog svetskog rata. Hrvatska negira da je počinila genocid u Jasenovcu i drastično umanjuje broj žrtava Jasenovca.

Danas su Srbi u Hrvatskoj građani drugog reda i žive pod pritiskom etničke i verske asimilacije. Mržnja prema Srbima je ukorenjena i raširena. EU se pravi da sve to ne vidi. Hrvatska mnogo duže od Albanaca, pokušava da prisvoji srpsko nasleđe i srpske velikane.

Najnoviji slučaj pokušaja prisvajanja srpskog nasleđa od strane Hrvatske je izazvala njihova ministarka kulture koja je izjavila da „Srbija ne prestaje sa falsifikovanjem istorije“, a Nikolu Teslu nazvala „hrvatskim izumiteljem“. Hrvatska država već decenijama pokušava da prisvoji srpske velikane Nikolu Teslu, Ivu Andrića, Ruđera Boškovića, Ivana Gundulića, Petra Preradovića, Vlaha Bukovca, Ivu Vojnovića, Matiju Bana, Marka Murata, Valtazara Bogišića, Antuna Matiju Reljkovića i mnoge druge, bez obzira na veroispovest (izuzev prve dvojice, ostali su Srbi katolici, uglavnom iz Dubrovnika). Svi oni rođeni su na teritorijama Austrijskog carstva ili Austrougarske monarhije, a ne u Hrvatskoj.

Nikola Tesla je rođen 1856. godine u selu Smiljan u Austrijskom carstvu, u okviru područja koje se zvalo „Vojna Krajina“ i koje je u ogromnoj većini, bilo naseljeno Srbima. Otac mu je bio pravoslavni sveštenik, a kršten je u srpskoj pravoslavnoj Crkvi Svetih Petra i Pavla u Smiljanu.

Ivo Andrić je rođen u selu Dolac, kod Travnika, 1892. u Austrougarskoj monarhiji. Kao i Tesla, Andrić se nedvosmisleno izjašnjavao kao Srbin. Hrvatska ni izbliza nema nijednu istorijsku ličnost, koja bi mogla stati rame uz rame sa Andrićem i Teslom. Stoga se Hrvatska stalno trudi da prisvoji tuđe, uglavnom srpsko nasleđe i ličnosti.

Hrvatska bi rado prisvojila i Savu Šumanovića, Srbina rođenog u Vinkovcima, 1896. u Austrougarskoj monarhiji. Međutim, to ne mogu da urade zbog toga što su ustaše streljale Šumanovića, 1942,zajedno sa još 150 Srba.

Jezički narcizmi
 

Hrvatska država čini sve da jezik kojim Hrvati govore, a koji je sa naučnog, lingvističkog stanovišta isti jezik kojim govore i Srbi, učini posebnim hrvatskim jezikom. Hrvatski, bošnjački i crnogorski jezik, predstavljaju varijetete jednog jezika – srpskog. Ovo potvrđuje ugledna hrvatska lingvistkinja Snježana Kordić. Doduše, ona taj jezik naziva „naš“ i „zajednički“, odbijajući da jezik nazove imenom bilo koje od četiri etničke ili verske grupe koje ga govore, pa i njegovim pravim imenom - srpski jezik.

Termini „naš“ i „zajednički“ ne mogu biti naziv bilo kog jezika, zbog toga što bi onda tako mogli nazvati, npr. svaki od pet velikih svetskih jezika – engleski, španski, francuski, nemački i portugalski (i mnoge druge). To bi izazvalo neverovatnu zbrku i haos. Sa druge strane Snježana Kordić argumentovano dokazuje da je srpskohrvatski, poput engleskog ili španskog, jedan policentrični jezik, koji je trenutno veštački podeljen. Ona takođe tvrdi da poput raznih drugih nacija u svetu, Hrvati, Srbi, Bošnjaci i Crnogorci govore varijantama jednog višenacionalnog policentričnog standardnog jezika. Isto kao što Nemci, Austrijanci, i veliki deo Švajcaraca, govore jedan te isti jezik - nemački. Kao što Francuzi, jedan deo Švajcaraca i Belgijanaca, govore jedan te isti jezik - francuski. Isti princip važi i za engleski, španski i portugalski jezik. Vidimo da je u ovih pet jezičkih slučajeva glavni kriterijum  brojnost ili dominantan položaj jednog naroda (u prošlosti ili sada).

Nikada Austrijanci nisu tvrdili da govore „austrijski“, niti je ikada moćnim Amerikancima palo na pamet da svoj jezik nazivaju „američkim“. Brazilci nikada nisu tvrdili da govore drugi jezik osim portugalskog. Ostali narodi Južne i Centralne Amerike, se izjašnjavaju da govore španski. Primera koji se tiču ovih pet jezika, ima još mnogo. Ako bi, taj opšte prihvaćeni princip primenili na ove prostore, nesumnjivo bi zaključili da Hrvati, Bošnjaci i Crnogorci govore srpski jezik. Taj kriterijum nije prihvatljiv Hrvatima, Bošnjacima i Crnogorcima, i oni ne prihvataju da svoj (srpski) jezik nazivaju srpskim. Ključnu ulogu u tome igra mržnja prema svemu srpskom (etnos, jezik, crkva...), ali i čuveni „narcizam malih razlika“.

Takođe, Hrvatska i Crna Gora bezuspešno pokušavaju da stvore Hrvatsku pravoslavnu crkvu i Crnogorsku pravoslavnu crkvu. Postoji nešto što bi vaš autor nazvao „terorom malih razlika“, kao parafrazu Frojdovog izraza „narcizam malih razlika“(der Narzißmus der kleinen Differenzen). Ta parafraza opisuje činjenje koraka dalje od narcizma, u pravcu nasilja, i najbolje opisuje postupke crnogorske, bošnjačke ili hrvatske države. Taj izraz se može primeniti i na Albance sa KiM.

Oni su nam mnogo bliži nego što se smatra. Da, razdvajaju nas potpuno različiti jezici, ali oko 30-50 odsto Albanaca sa KiM ima srpsko poreklo. Uz to oko deset odsto albanskih reči potiče od srpskoslovenskog. Izraz „narcizam malih razlika“ se može primenjivati na suprotstavljene pojedince ili na suprotstavljene grupe (etničke grupe, delove naroda, narode, nacije, ali i na navijačke grupe, na stanovnike suprotstavljenih naselja ili delova naselja jednog grada...).

Jednostavno rečeno, kada se članovi dve grupe teško razlikuju (zbog toga što među njima velikih razlika i nema) pribegava se veštačkom uspostavljanju identitetskih granica. U tom procesu, neretko se pribegava manipulacijama, verbalnom ili fizičkom nasilju. Kod narcizma malih razlika je uvek prisutan i apsurd. Apsurdno je to što se istomišljenici ili sličnomišljenici, ili pripadnici srodnih grupa, često međusobno mnogo žešće obračunavaju i napadaju, nego što to čine sa potpunim neistomišljenicima ili pripadnicima grupa koje se evidentno razlikuju od njihove.

Sukobi na prostoru Balkana u poslednjoj deceniji prošlog veka, najbolje objašnjavaju o čemu govorimo. Tu tezu potvrđuje i uspostavljanje novih, ranije nepostojećih lingvističkih pravila i jezika, na ovim prostorima. Važnu ulogu igra i činjenica da su Hrvatska, Federacija BiH i Crna Gora, tek nedavno uspostavile državnost (1991.,1995.,2006.).

Državnost Crne Gore, koja je postojala od 1878. do 1918. (40 godina), nije relevantna u ovom razmatranju, zbog toga što je tadašnje pravoslavno stanovništvo Crne Gore, smatralo da govori srpski jezik. To je bilo tačno, s obzirom na to da je pravoslavno stanovništvo Crne Gore, srpsko stanovništvo (Srbi iz Crne Gore, isto kao i Srbi iz BiH). Različito od zvanične Crne Gore, na primer, današnji Srbi iz Bosne i Republike Srpske, ne smatraju da su Bosanci ili Bošnjaci, i ne smatraju da govore bošnjački ili bosanski, i pored toga što imaju svoju državu, Republiku Srpsku. Oni su Srbi i govore varijetet srpskog. 
 
Nažalost, Hrvatska, Federacija BiH i Crna Gora, svoju svežu i krhku državnost, nastoje da ojačaju veštačkim postupcima, kreiranjem novih jezika, i kreiranjem novih etnosa (argument o novom etnosu ne važi u slučaju Hrvatske) i širenjem narcizma malih razlika. Crna Gora se uz to trudi da kreira i svoj poseban verski identitet, koji nikada nije postojao (za razliku od državnosti, koja je postojala, ali se radi o državnosti Srba u Crnoj Gori). Kako bude proticalo vreme, Federacija BiH i Crna Gora će sve više uspostavljati svoje identitete. Sada su ti identiteti veštački i nategnuti, ali nauka pokazuje da istrajavanje na jednom, makar veštačkom identitetu, vremenom prerasta u stvarni etnojezički i verski identitet.

Najbolji primer prerastanja veštačkog identiteta u stvarni, su Severna Makedonija, Bosna i Hercegovina i Crna Gora. Smatramo da smo o Crnoj Gori rekli dovoljno, i da je sasvim jasno da su etnicitet, linvistika i verska pripadnost stanovnika Crne Gore, u ogromnoj većini srpskog porekla. Navedimo samo primer da prvi popis stanovništva Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca od 31. januara 1921. godine, ne prepoznaje Crnogorce kao narod, zbog toga što oni nisu ni postojali kao poseban narod. Takođe, „crnogorski“ jezik nije postojao, čak ni kao pojam. 

Nastanak Makedonije
 

Antička - grčka država „Makedonija“ nema nikakvih dodirnih tačaka sa Slovenima koji su vekovima kasnije naselili deo te teritorije. Severna Makedonija je državnost prvi put stekla raspadom SFRJ, 1991. godine. Pre toga Srbi, Bugari i pripadnici ostalih naroda na teritoriji današnje Severne Makedonije, nikada nisu imali državne ambicije, niti su se smatrali „makedonskom nacijom“. Svoj jezik su tokom moderne istorije, najčešće posmatrali kao varijetet bugarskog, što on najverovatnije i jeste.

Takozvani Makedonci, su izmešani potomci Bugara, Srba, Arnautaša (albanizovanih Srba) i u manjoj meri Vlaha (Cincara), Albanaca, Turaka i Grka. O broju i versko-etničkom sastavu stanovništva Stare Srbije, krajem tridesetih godina 19. veka, podatke je, između ostalih, ostavio francuski putopisac Ami Bue. On navodi da je Skoplje 1836 -1838. ukupno brojalo između 10000 i 15000 stanovnika. Po Bueu stanovništvo Skoplja je po veri bilo podeljeno otprilike na pola, na hrišćane i muslimane. Hrišćansku zajednicu podelio je na bugarsku većinu i manjinu Srba i Cincara. Broj blizak Bueovom daje i nemački putopisac, botaničar August Grizbah. Procene Grizbaha i Buea se poklapaju sa podacima turskog popisa hrišćanskog stanovništva Skoplja iz 1845. godine. 

Foto: INFORMER

Savremena istorija nema odgovor na pitanje da li „Makedonci“ više potiču od Bugara ili Srba. Stavovi istoričara Bugarske i Srbije su različiti, s tim što je Bugarska već vekovima mnogo posvećenija svojatanju savremenih Makedonaca i makedonskog jezika. Navedimo primer da prvi popis stanovništva Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca od 31. januara 1921. godine, ne prepoznaje Makedonce kao narod, zbog toga što oni nisu ni postojali kao poseban narod. Takođe, makedonski jezik nije bio priznat.

Kao jugoslovenska republika, „Makedonija“ je formirana iz čisto političkih razloga i bez etničkog, teritorijalnog  ili jezičkog osnova. Prvi razlog je težnja jugokomunista da preduprede moguću srpsku dominaciju unutar SFRJ. Drugi razlog je borba protiv bugarskih pretenzija, ali na pogrešan način. Iz sličnih razloga jugokomunisti su podstakli i dozvolili crkveni raskol, i formiranje MPC, na štetu Srbije i SPC. U veštačkom procesu geneze „Makedonaca“, vidi se da su oni od Srba i Bugara pozajmili etnicitet, od  Bugara lingvistiku-jezik, a od antičkih Makedonaca (Grka), ime države i naroda, neka znamenja (zastavu 1992-1995, a u Skoplju je izgrađen niz pseudo antičkih spomenika i građevina, posvećenih antičkoj Makedoniji, iako današnji „Makedonci“ nemaju nikakvih dodira sa antičkim nasleđem). Grb su Severni Makedonci pozajmili od Socijalističke republike Makedonije.

Nastanak Bošnjaka

Dva državna entita Bosne i Hercegovine (Federacija BiH i Republika Srpska) su ograničenu državnost prvi put stekli 1992.(nepriznato) i zvanično 1995. godine. Formalno cela BiH je i dalje pod međunarodnom upravom. Pre toga Bošnjaci tj. bosansko hercegovački muslimani, nikada nisu imali svoju državu. Nisu to ni mogli, zbog toga što nisu ni postojali kao narod, zvali se „Bošnjaci“ ili ne.

Ideju da su bosansko hercegovački muslimani, Bošnjaci, podstakla je politički i finansijski Austrougarska, posle Berlinskog kongresa. Pre toga ni sami bosanski muslimani nisu smatrali da su poseban narod. I ne samo pre toga, nego i mnogo decenija posle toga. Ta ideja je u njima opet podstaknuta spolja, na početku raspada SFRJ. Popis u FNRJ, 1948. muslimanima je kao opciju opredeljenja nudio izraz „neopredeljeni muslimani“, ukoliko nisu želeli da se izjasne kao Srbi, Hrvati, Turci itd. I jugokomunisti tada, ali i kasnije nisu smatrali da su bosansko hercegovački muslimani poseban narod.

Ideja o „bošnjačkom“ jeziku je nastala tek posle raspada SFRJ, i to zbog potrebe da se novostvoreni bošnjački narod okiti i svojim bošnjačkim jezikom. Međutim, već smo pomenuli da istrajavanje na jednom, makar veštačkom identitetu, vremenom prerasta u stvarni etnojezički i verski identitet. Već 25 godina Bošnjaci i bošnjački, su priznati kao postojeći narod i postojeći jezik. U tekstu na Vikipediji „Historija Bošnjaka“, čiji su autori muslimani, Bošnjaci, stoji:

- Predslavenski korijeni Bošnjaka se mogu pratiti unazad do najranijih dobro poznatih stanovnika prostora danas poznatog kao Bosna i Hercegovina, Ilira. Slaveni su naselili Bosnu i okolne zemlje u 7. vijeku. Slavenska srpska i hrvatska plemena su došla poslije prvog vala slavenskih doseljavanja. Prije dolaska Hrvata i Srba, Slaveni su već postali značajan element na Balkanu.

Kao i Albanci, samo mnogo stidljivije, Bošnjaci sugerišu da potiču od Ilira. Tvrde da potiču i od Slovena, ali ne i od Srba i Hrvata, već od nekih trećih Slovena koji su se mimo Srba i Hrvata naselili na području BiH. Ove tvrdnje nemaju utemeljenje u istorijskoj nauci, već u bošnjačkim mitovima. Cilj bošnjačkih mitova je da dokažu kako su Bošnjaci autohton narod na Balkanu, odvojen od Srba i Hrvata, što naravno ne odgovara istini. Jedina slovenska plemena koja su se doselila na prostore BiH su srpska i hrvatska slovenska plemena.

Apsolutno svi naučni izvori potvrđuju samo jedno, a to je da ogromna većina „Bošnjaka“ potiče od poturčenog - islamizovanog srpskog stanovništva. Nešto malo njih potiče od Turaka, a još manje od Hrvata. Muslimani su od jednog procenta stanovništva Bosne, 1468. tokom turske, austrijske, komunističke, i svoje kratke vladavine, došli do današnjih 50 odsto stanovništva BiH (po popisu Federacije BiH, koji je osporila Republika Srpska, zbog toga što su u popis uneti svi građani Federacije, koji decenijama žive i rade u inostranstvu - to je i bio cilj popisa - ne da se izvrši tačan popis, već da prikaže Bošnjake kao većinu).

Foto: INFORMER

Bosna se pominje prvi put sredinom 10. veka u spisu „O upravljanju carstvom“, vizantijskog cara Konstantina Porfirogenita (χωρίον Βόσωνα – horion Bosona) i to kao srpska teritorija. Porfirogenit pominje oblasti Travuniju, Zahumlje i Paganiju. Bosna se pominje i u „Letopisu popa Dukljanina“, takođe kao srpska teritorija. Ukratko rečeno, Bosna je u vreme kada se prvi put pominje u istorijskim izvorima bila samo geografski pojam.

Sredinom 7. veka Bosna je uglavnom bila naseljena slovenskim elementom. Porfirogenit u pomenutom spisu piše da su Bosnu naselili Srbi. U srednjem veku su na teritoriji današnje BiH postojale različite srpske države, do dolaska Turaka. Krajem 15. veka Turci osvajaju teritoriju Bosne (1463) i Hercegovine (1482) i od tada se na ovom prostoru začinju uticaji muslimanske kulture. Ona nastaje procesom islamizacije slovenskog i sloveniziranog ilirskog i vlaškog stanovništva. 

Demografija Bosne i Hercegovine

Turski defter (popis) iz 1468/1469. godine na ovom prostoru registruje 37.125 hrišćanskih i svega 332 muslimanske kuće. Dakle, procenat muslimana je bio manji od 1 odsto sredinom 15. veka. Pedeset godina kasnije, prema turskom istoričaru Omer Lutfi Barkanu, u Bosanskom Sandžaku je u periodu 1520. do 1530. godine bilo 334.325 stanovnika, od čega muslimana 38,7%. Turski i austrijski izvori navode da je, sedamdeset godina kasnije, Bosanski Pašaluk krajem 16. i početkom 17. veka imao oko čak 75% muslimanskog stanovništva (usledili su turski ratovi i kuga, koji su srezali broj muslimana).

Po popisu iz 1865. godine zabeleženo je 46,3% pravoslavnih, 30,4% muslimana i 22,7% katolika. Po austrougarskom popisu stanovništva iz 1910. godine, u Bosni i Hercegovini je bilo 1.898.044 lica, od čega je pravoslavaca bilo 43,49%, a muslimana 32,25%, a katolika 22,87%. Popis stanovništva 1948. godine, je utvrdio: ukupno stanovnika: 2.565.277 , etnički sastav: Srbi: 1.136.116 (44,29%), neopredeljeni muslimani: 788.403 (30,73%), Hrvati: 614.123 (23,94%). Popis stanovništva 1971. godine (39,6% Muslimani, 37,2% Srbi i 20,6% Hrvati). 

Popis stanovništva 1991. godine: ukupno stanovnika: 4.377.033, etnički sastav: Muslimani: 1.898.963 (43,38%), Srbi: 1.365.093 (31,19%), Hrvati: 759.906 (17,36%), Jugosloveni: 242.032 (5,53%). 

Posle Berlinskog kongresa, 1878. god. Austro-Ugarska monarhija je okupirala Bosnu i Hercegovinu. Austrijska uprava u Bosni trajala je 40 godina, 1878—1918. Da suzbije srpsku nacionalnu svest, Austrija je planski razvijala »bosanski« patriotizam i negovala kult bosanske prošlosti. Austrija je isto to tada radila i na prostoru Albanije i KiM, stvarajući albansku naciju.

Navedimo samo primer da prvi popis stanovništva Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca od 31. januara 1921. godine, ne prepoznaje Bošnjake (bosanske Muslimane) kao narod, zbog toga što oni nisu ni postojali kao poseban narod. Takođe, „bošnjački“ jezik nije postojao, čak ni kao pojam. Jednostavno rečeno Kraljevina SHS je zdravo za gotovo uzimala istinu da su u Bosni i Hercegovini tada živeli Srbi pravoslavci, Srbi muslimani, Hrvati, i nešto manjina.

Nijedan popis u istoriji do 1991, uključujući i onaj 1991, nije prepoznavao Bošnjake kao narod. To je i razumljivo, zbog toga što su i oni i njihov jezik nastali tek 1995. godine. Poreklo Bošnjaka najbolje opisuje vojni sukob bosanskih begova sa velikim vezirom, tj. Turcima. U julu 1831. godine, vojska bosanskih begova je na Kosovu pobedila turske snage velikog vezira Namik Ali Paše, i ubrzo se vratila u Bosnu.

Taj sukob je obelodanio sećanje i uverenje bosanskih begova, da su njihovi srpski preci učestvovali u Kosovskom boju u vojsci „cara“ Lazara, gde su takođe branili veru i porodičnu i ličnu čast. Vojno suprotstavljanje begova Turcima, dodatno je podstaklo epsku paralelu, i u analima je ostalo zabeleženo da su bosanski muslimanski buntovnici na putu ka Lipljanu 1831. godine pevali sledeću pesmu:

- Mi idemo na Kosovo ravno, gde nam stari slavu izgubiše,  Staru našu slavu prađedovsku, I mi ćemo na polju Kosovu il izgubit vjeru i junaštvo ili ćemo ako Alah dade Dušmanina svoga pobjediti i u Bosnu vratiti se slavno. 

Ostavite komentar

Pravila komentarisanja:

Komentare objavljujemo prema vremenu njihovog pristizanja. Prednost u objavljivanju komentara imaće registrovani korisnici. Molimo Vas da ne pišete komentare velikim slovima, kao i da vodite računa o pravopisu.

Redakcija Informer.rs zadržava pravo izbora, brisanja komentara, ili modifikacije komentara koji će biti objavljeni. Prema Zakonu o informisanju zabranjeno je objavljivanje svih sadržaja koji podstiču diskriminaciju, mržnju ili nasilje protiv lica ili grupe lica zbog njihovog pripadanja ili nepripadanja određenoj rasi, veri, naciji, etničkoj grupi, polu ili zbog njihovog seksualnog opredeljenja.

Nećemo objavljivati komentare koji sadrže govor mržnje, psovke i uvrede. Sadržaj objavljenih komentara ne predstavlja stavove redakcije Informera ili portala Informer.rs, već isključivo stavove autora komentara.

Sugestije ili primedbe možete da šaljete na redakcija@informer.rs.

komentari

Svi komentari

Smrad

pre 5 godina

tipična Srpska ludost Zbog ovakvih morona i njihovih istomišljenika i jesmo šupak Evrope

0 0 Odgovori

Marija

pre 5 godina

Smejali smo se Deretilću, a čovek je za sve bio u pravu . Srbi - narod najstariji! Puknite dušmani!

1 0 Odgovori

flamantes

pre 5 godina

Ne otima se ništa srpskom naslijeđu jer ono ne postoji, sve što imate oteliste vi drugima, a svako uzima svoje.

0 0 Odgovori

Sasa

pre 5 godina

Hvala, vrlo lep tekst mada sa nekoliko gresaka: - Sloveni se nisu doselili u sedmom veku na Balkan ( danasnjim DNK ispitivanjima i novim arheoloskim dokazima Balkan je nasa prapostojbina ). Kad kazem 'nasa' mislim na celokupno stanovnistvo sa haplogrupom I2A2 koja je najzastupljenija i kod drevnih Ilira a i kod Slovena. - Iliri ( Illiricum) je sveobuhvatan naziv za populaciju na balkanskom poluostrvu tokom rimskog carstva. U nju ukljuciju ( po Mauru Orbiniju ) Tribaliju Paganiju Hum Meziju Trakiju i Daciju. - Arbanasi ili Albanci se istorijski pominju tek od 18og veka a mogu se naci podatci da su mahom nastali od islamizovanog slovenskog stanovnistva. Mnoga plemena poput Klementa su danas Keljmendi i slicno... - Znaci seobe u sedmom veku nije bilo ili bar ne u toj meri, istina je da su Sloveni haplogrupe R1A danasnji rusi i ukrajinci u manjim skupinama dolazili ( najverovatnije lovci ) jer bilo bi suludo misliti da je neki narod u 'biblijskom pohodu' sa dva tri miliona ljudi presao sav taj put i preplovio dunav ( osim ako Mojsije nie opet napravio put u vodi ). Drugo, zene, deca, ishrana i sva ta logistika je nemoguca za sedmi vek. To je samo laz becke skole da bi nas se nateralo da mislimo da smo dosljaci i da nemamo pravo na ove prostore. Toliko... imao bih o ovome puno da kazem ali za sad toliko. Za zainteresovane postoje nasi naucnici kao Milos Milojevic, Dr Tibor Zivkovic i u nekoj meri Dr Deretic ....

1 0 Odgovori

Velimir Milicevic

pre 5 godina

Mislim da je sazrelo vreme da se u svetlu istorijskih činjenica uradi film o Đurađu Kastriotu. To bi bio veliki doprinos borbi za istorijsku istinu. Režiju poveriti D. Bjelogrlicu ili nekom poznatom svetskom režiseru.

0 0 Odgovori

Ostavite komentar Svi komentari